Zbiorowiska leśne - rodzaje lasów

Bory sosnowe 
Suche - wykształcone na glebach bielicowych, słabej jakości, piaszczystych,
przesuszonych, mają ubogi podszyt, występują w Polsce środkowej, na obszarach
sandrowych Polski Północnej – pojezierzach, w Borach tucholskich, okolice
Augustowa, Puszczy Kampinoskiej

Świeże – sosny większe, bogatszy podszyt, na glebach brunatnych i lepszej jakości
bielicach, na Morenach czołowych

Mają słabo rozwinięty podszyt i runo z licznymi porostami i mszakami.

Grądy
lasy liściaste, wielogatunkowe, w drzewostanie dominują: dąb, grab, lipa, a
jako domieszka buk, wiąz, jesion, i klon pospolity. Warstwa krzewów jest dobrze
rozwiniętą, dominują tu leszczyna i trzmielina. Mimo znacznego zacienienia, wiosną
rozwija się dość bujne runo.
 Powstają na glebach brunatnych, wilgotnych i żyznych. Niegdyś zajmowały rozległe
tereny, lecz obecnie ich siedliska w znaczącym stopniu zostały zajęte pod uprawy
rolne. Zachowały się w Polsce Północnej, na Pojezierzu pomorskim, duże
kompleksy widzimy w Puszczy Białowieskiej i Kampinoskiej, występuje w
Łagiewnikach. Same grądy można podzielić na wysokie (trzcinnik leśny, wiechlina
gajowa, perłówka zwisła, kosówka miękka), niskie (nieco podtpione i bardzo żyzne,
najciekawsze florystycznie – czworolist pospolity, czerniec gronkowy, jaskier
kosmaty, pępawa błotna, jarzmianka większa, bluszcz, narecznica samcza, pełnik
europejski!, storczyki bezzieleniowe). Typowy - marznaka wonna, groszek wiosenny

Dąbrowy  
kiedyś dominowały w krajobrazie, nieodporne, głównym gatunkiem w
drzewostanie jest dąb szypułkowy, towarzyszą mu bezszypułkowy, świerk, brzoza
brodawkowata, sporadycznie topola oska i grab.
W dąbrowie acidofilnej przylaszczka, groszek wiosenny, wawrzynek wilczełyko,
trzcinnik leśny, konwalia majowa
W dąbrowie świetlistej runo = pięciornik biały, miodownik melisowaty, naparstnica
zwyczajna, ciemiężyk białokwiatowy, orlik pospolity, bukwica zwyczajna, dzwonek
brzoskwiniolistny, miodownik melisowaty, jaskier wielkokwiatowy
 U nas w Dąbrowie grotnickej – dąbrowa świetlista.

Łęgi 
drzewa wilgociolubne bliżej nurtu rzeki rosną łęgi wierzbowo – topolowe, w
głębi z jesionem wyniosłym, jaworem, olchą szarą i czeremchami. Runo – wieltlica
samicza, pokrzywa, podagrycznik, trybula lśniąca, gwiezdnica gajowa. Porastają
brzegi jezior i potoków oraz obszary źródliskowe na żyznych, wilgotnych lub mokrych
glebach okresowo podtapianych i zalewanych przez wodę, która nanosi i osadza
żyzne muły, ale nie utrzymuje się na powierzchni. Dziś stanowią rzadkość. Uległy
przekształceniom i zniszczeniom na skutek melioracji i regulacji rzek.

Olsy (olesy, lasy olszowe) – olcha czarna, w towarzystwie brzozy omszonej i
świerku. Występują na siedliskach bagiennych, na obrzeżach dolin rzecznych, w
zagłębieniach terenu. Cechą charakterystyczną olesów jest kępiasta budowa. U
podstaw pni drzew i krzewów występują kępy roślin zielonych. W zagłębieniach,
gdzie zwykle stoi woda rosną irysy, niezapominajki i trzcina. Gatunkami zielnymi
charakterystycznymi są czarna porzeczka, czermień błotna, psianka słodkogórz,
kosaciec żółty i paprocie z Długoszem królewskim na czele.

Buczyny  
najbardziej reprezentatywny typ lasu Europy Środkowej. Ich głównym
komponentem jest byk, często w monokulturach. Wskutek zwarcia koron drzew
niższe partie są słabo rozwinięte. W runie występują gatunki cieniolubne i wcześnie
kwitnące, jeszcze przez kwitnieniem drzew. Lasy z udziałem buka występują w
niższych partiach gór oraz na Pomorzu Zachodnim i na zachodzie Pojezierza
Mazurskiego, Wyżynie Lubelskie, w Kotlinie Sandomierskiej i w Bieszczadach, u nas
rezerwat Wiączyń – starodrzew bukowy – najstarszy drzewostan pochodzenia
naturalnego w regionie łódzkim

Bory świerkowe – w górach np. Złotych

Bory jodłowe - rzadko w górach, czasem w niższych partiach w zespołach jodłowo
– świerkowych, w Górach Świętokrzyskich

Źródło: igib.uw.edu.pl/